Gdzie się pieskowi śpieszyło
Piesek biegł, biegł i biegł, co sił w nogach.
– A dokąd to? – zakrzyknęła do niego gęś z podwórka.
– Teraz nie mogę, nie mam czasu! – odpowiedział piesek i gęś zobaczyła jedynie obłok kurzu. A że była bardzo ciekawska, to prędko zawołała swoje trzy gąski i wszystkie cztery kołysząc się pognały za pieskiem.
Piesek natomiast biegł szybciej i szybciej. Za płotem pasła się koza. Podniosła swój kozi pyszczek i zameczała:
– Dokąd tak pędzisz piesku?
Piesek nawet na nią nie spojrzał, tylko szczeknął:
– Śpieszy mi się, śpieszy! – i popędził dalej. Koza była bardzo zdziwiona.
– W drogę, za nim! – powiedziała wołając szybko swoje trzy kózki i wszystkie razem pobiegły za pieskiem. Piesek gnał tak szybko, że aż się za nim kurzyło.
– A gdzie ci się tak spieszy? – zapytała go rzeczowo kura z kurnika. Piesek tylko pisnął:
– Innym razem! – i pognał dalej.
– Ładne mi rzeczy, co za pośpiech! – zagdakała kura. Jednak ciekowość nie dawała jej spokoju, więc zawołała swoje trzy pisklaki.
– Wszyscy za mną! – krzyknęła i ruszyły za pieskiem.
Piesek biegł tak szybko, że nie da się tego opisać. Za nim pędziła kura z pisklakami, za nimi koza z kózkami, za nimi gęś z gąskami. Ah, jak oni wszyscy biegli! Spod ich stóp unosiły się tumany kurzu i opadały na pole, tak że ludzie myśleli, iż coś się pali. A ich nogi tak głośno tupały, że ludzie myśleli, iż grzmi. Piesek ze zmęczenia tak głośno i szybko sapał, że brzmiał niczym pociąg.
Wtedy także i ludzie zaciekawili się, co się dzieje. Wyszli z domów i dołączyli do goniącego tłumu. Ktoś zadzwonił po straż pożarną i prędko nadjechał czerwony wóz strażacki z wyjącą głośno syreną, a strażacy krzyczeli:
– Gdzie, gdzie? Gdzie się pali?
A piesek gnał, gnał i gnał, aż nagle się zatrzymał. Całe to towarzystwo stanęło. Najpierw zatrzymały się kury, a na nie wpadły kozy. Powstał chaos, w który nagle wleciały gęsi, a na koniec gromada ludzi. Pełno było przeklinania, gęgania, meczenia i gdakania. Raptem w tłum wjechał wóz strażacki i się przewrócił, strażacy powypadali na drogę i wyglądali na wściekłych jak nigdy.
Piesek zatrzymał się przy drzewie i uniósł tylną łapę. Potem wyraźnie odetchnął i odwrócił się, żeby pójść do domu. Dopiero teraz zobaczył plątaninę ludzi, kur, gęsi i kóz.
– Co tu się stało? – niewinnie zapytał.
Ale nikt nie chciał mu odpowiedzieć. Wszyscy tylko krzywo się na niego patrzyli.
Korekta: Angelika Kosieradzka
Konsultacja: Jasmina Šuler Galos
Svetlana Makarovič (ur. 1939) słoweńska poetka, autorka książek dla dzieci, szansonistka, ilustratorka i aktorka.
Maria Lipiec, Aleksandra Rybak, Katarzyna Suchorowska
Studentki II roku słowenistyki na Uniwersytecie Warszawskim